De grandioze opening van het opus magnus van Stephen King, De Donkere Toren.
Roland van Gilead is een cowboy, compleet met hoed en twee holsters. Maar geen gewone cowboy, hij is een Scherpschutter, de laatste van zijn soort. Een soort van ridder van de Ronde Tafel, maar in plaats van een zwaard draagt hij pistolen van gerechtigheid. En zijn behendigheid met die pistolen is legendarisch.
De wereld van Roland is verder gegaan, hoe meer hij weg trekt uit het vruchtbare midden van zijn wereld naar de buitenste randen, hoe post apocalyptischer de wereld wordt.
Hij achtervolgt de man in het zwart, een tovenaar die zijn vader heeft gedood en zijn moeder heeft verraden, die de oorzaak is van zijn verbanning. Als hij de man in het zwart kan vinden en doden, zal alles in orde komen. Maar de man in het zwart heeft een voorsprong die maar niet lijkt te verkleinen.
Onderweg leert hij de jonge Jake kennen, een jongen uit een andere wereld die samen met Roland optrekt in zijn queeste.

Stephen King heeft zijn eigen stijl: rechttoe rechtaan, hij beschrijft wat beschreven moet worden en laat de rest over aan de verbeelding van de lezer.
Dit openingsboek is een kort deel, het is maar een paar honder bladzijden dik. En toch wordt de toon gezet zoals nooit tevoren in het werk van de meester van de horror.

Magistraal begin van een epos dat ongelofelijke perspectieven biedt: een unieke combinatie van de Graallegende, verweven in een queeste a la Tolkien in een setting van het Wilde Westen in een post apocalyptsiche wereld. Het eerste deel maakt geen grote sprongen in het verhaal, maar toch beef ik gekluisterd en verlangde ik naar meer.